Hasan Kaddour: Open brief over het vluchtelingendebat

Interessant? Deel het artikel

04

In verkiezingstijd komt ook altijd de vluchtelingenkwestie op tafel. Dan gaat het dus over mij! Vooral rechtse partijen beginnen er graag over. Ik begrijp dat wel, want het is een nationaal issue. Maar zoals er over mij en andere Syrische vluchtelingen gesproken wordt, bekruipt me toch het gevoel dat ‘ze’ niet weten waar ze het over hebben en dat ze er vooral emotioneel onder lijden.

Daarom een brief aan jullie, ook emotioneel. Ik ontkom daar niet aan. Ik wil graag dat je mijn verhaal meeneemt naar de stembus.

Door Hasan Kaddour

Ik kom van ver, ik kom uit de hel, toen ik wegliep van mijn huis. Ik had niets meer op mijn rug dan een kleine tas waar maar twee kledingstukken inpasten. En veel herinneringen. Meer nam ik niet mee op reis. Geen idee hoeveel zeeën ik moest bevaren, hoeveel bergen ik over moest, hoeveel kogels ik moest afweren, op welk deel van de reis ik zou sterven.

Dat ik het overleefd heb is puur toeval. En dat ik nu hier ben ook. Misschien beschouwt u mijn overleving als een schande, als een ideologische fout van de mensheid, nu ik uw probleem ben.

Haat u mij? Om wie ik ben? Om wie u denkt dat ik vertegenwoordig? Haat u mijn ras? Mijn religie? Mijn atheïsme? Of is het de maat van mijn schoenen?

Ik doe mijn best tegemoet te komen aan uw gevoelens, maar ik slaag daar niet in. Ik denk dat dat komt omdat ik niet over de luxe beschik van overvolle gevoelens. Ik ben de grenzen tussen vreugde en verdriet namelijk verloren.

Toen ik mijn huis verliet nam ik met een laatste blik afscheid van de citroenboom die mijn moeder plantte bij de geboorte van mijn zus, ik hing door de jaren heen veel van mijn emoties aan haar takken. Aan die boom hangen veel van mijn herinneringen, die ik nog een keer wilde komen plukken, als ik als bezoeker weer terug zou kunnen keren naar de warmte van dat huis.

En toen draaide ik me om en liep weg.

Ik stak de straten van mijn stad over. Het was herfstweer, er waaide een koude bries tussen volledig verwoeste huizen, de wind bracht het geluid van granaten die ver weg ontploften, enkele kogels vlogen door de lucht. Misschien begrijpt u dat het beste als u zich een Hollywood-film voorstelt, maar dan in het echt en dat je er zelf midden in loopt.

Ik liep snel weg.

Die auto, daar kon een kogel uitkomen. Vliegtuigen die overvlogen konden een raket laten vallen. Ik nam afscheid van de landbouwgrond van mijn dorp. Mijn ogen speurden langs de boerderijen waar ik mijn jeugd doorbracht en waar ik ronddwaalde, verliefd op een mooi meisje.

Toen ik de grens overstak voelde ik alsof ik een verliefde verliet… Haat, woede en liefde. Ik liep met een gebogen rug en een gebroken hart, verstopte me voor de uitkijk van een Turkse soldaat aan de grens of voor iemand anders achter me. Ik durfde niet meer om te draaien.

Ik zie nu vanuit Olst na zes jaar hoe monsters het land waar ik afscheid van nam verdelen en beheersen, monsters van binnenuit en monsters van buiten de zeeën, uit alle landen van de wereld. Dat doet onmetelijke pijn. De velden waar ik afscheid van nam zijn er al lang niet meer. Het droge onkruid is verbrand. De bomen omgehakt. De plek waar ik met mijn geliefde schuilde is weg. Ze doodden mijn geliefde. Het leger van het Assad-regime, geholpen door milities van verschillende nationaliteiten, verdreef mijn familie en vernietigde daarna alles wat achterbleef. Mijn huis hebben ze bezet, alles wat er stond hebben ze gestolen. Alles, van meubels tot stenen en tegels. Ze plunderden mijn hele geheugen, alles wat ik had verzameld vanaf mijn geboorte. Ook de citroenboom van mijn zus. Omgehakt en verbrand.

Uw haat tegen mij kan echt niet wedijveren met hoe het voelt als je je geboorteland verscheurd ziet worden. Hoe blij ik er ook mee ben, ook het Nederlands burgerschap dat me verleend is, overwint dat niet. Nederland geeft mij niet alleen veiligheid, maar ook een tweede leven. Daarom adem ik Nederlands. Maar mijn bloed stroom Syrisch.

Bij mijn kinderen zal er Nederlands bloed stromen. Ik hoop dat ze trots op hun vaderland zullen zijn. En dat ze niet hoeven wegvluchten.

Ik zal mijn kinderen geen haat bijbrengen. Ik hoop dat ze dat ook niet van andere Nederlanders leren.

Word supporter van HierinSalland

HierinSalland is voor, maar ook van Salland. Word supporters en ondersteun ons. Door mee te doen of met een kleine bijdrage.

Interessant? Deel het artikel

Meer over

Blijf op de hoogte

Abonneer je op een of meerdere van onze nieuwsbrieven en ontvang elke week een update van de artikelen op Hier in Salland. Om de twee weken verloten we onder de abonnees om en om een pakket uit de biologische boerderijwinkel Overesch en de biologische Supermarkt in het Bos van Kleinlangevelsloo, beiden in Raalte. Bekijk de spelregels.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Blijf op de hoogte

Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang elke week een update van de artikelen op Hier in Salland. Iedere maand verloten we onder de abonnees een pakket uit de biologische boerderijwinkel Overesch in Raalte. Bekijk de spelregels.