Vandaag heeft het Uwe Majesteit behaagd mij het Nederlandse staatsburgerschap te verlenen. Zes jaar geleden verliet in Syrië. Nu sta ik opnieuw voor de spiegel om zorgvuldig de kenmerken van mijn gezicht te onderzoeken.
Door Hasan Kaddour
Nederland werd geteisterd door een sneeuwstorm en strenge ijzige dagen. Ze zeggen dat dit in 20 jaar niet is gebeurd. Mensen lijken blij te zijn met sneeuw en bevroren meren, en ik ben ook blij, misschien heb ik vandaag meer dan één reden om gelukkig te zijn.
De ironie is dat de momenten waarop Nederlandse gezichten er helderder uitzien, een zonnige dag of een sneeuwdag zijn!
Ik dacht aan mijn verjaardag, vroeger in Syrië. In januari, de maand van kou en stormen, de maand van sneeuw, regen en wind. Ik denk dat ik een zoon van stormen ben.
Zes jaar gingen voorbij. En op de dag dat het de koning behaagt, steekt de winter zijn kop op. Misschien zijn wij als mensen uit Syrië ook voorbestemd om twee keer geboren te worden en tientallen keren te sterven! Die gedachte zegt me dat we uit hoop leven.
Een witte deken van sneeuw bedekt nog steeds de huizen van Olst, en er zijn een paar kinderen die lol hebben,
Olst ziet er vandaag uit als een bruid in haar witte jurk,
De straten, de huizen, ze lijken allemaal op elkaar, soms heb ik daarom het gevoel dat ik verdwaald ben, alsof ik een doolhof loop. Geloof je dat ik altijd verdwaal op weg naar de bloemenwinkel, die in de buurt naast mijn huis is !
Vanuit het raam van mijn huis zie ik mensen over straat lopen in zware, warme kleren. Ik voel daarom de warmte van mijn, een gevoel dat zich uitbreidt naar mijn hart. Het kan wel koud zijn buiten, maar voel ook de warmte van Olst waar ik uiteindelijk naar toe vluchtte. De straat, de huizen, van buiten lijken ze leeg. Maar als je er onderdeel van bent, ken je de gezichten. Je voelt dat er warmte door de straten stroomt als bloed in de aderen, warmte die overal vandaan komt. In de winter bevriezen het meer en de rivier, dan loop ik met mijn handen in de zak, voel ik me niet koud, ik heb een gevoel van innerlijke veiligheid.
Soms kent Olst geen grenzen. Dan loop ik al maar door en lijk ik niet buiten het dorp te komen. Zijn groene velden strekken zich uit tot in het oneindige en reiken aan de horizon tot aan de hemel. Een prachtige Nederlandse molen kijkt uit over het dorp, ontvangt altijd wie aankomt en neemt afscheid van degenen die zijn vertrokken. Het medelevende dorp omhelsde me vijf jaar geleden, deze jaren gingen voorbij met vreugde en verdriet, met gezondheid en ziekte, met succes en val, Olst verliet me nooit, nooit.
Toen ik mijn geboorteplaats Saraqib verliet, had ik nooit gedacht dat ik een thuisland zou vinden dat me zo zou bevatten., Ik koos voor Nederland omdat het een land is van molens die tegen de wind vechten, dat leek me goed! Maar ik kon niet geloven dat ik een dorp zou vinden dat mijn hart zou bezetten en me een veilig gevoel zou geven. Ik kon me niet voorstellen dat ik een stad zou vinden die me zou ontvangen nadat ik de poorten van kastelen en forten voor mijn gezicht had gesloten, een plaats die mijn woede, mijn verdriet, mijn vreugde, mijn opwinding, mijn nervositeit, mijn kalm, mijn stormen en mijn waanzin… Olst deed het!!! Het werd een deel van mijn wezen en mijn bestaan.
Bedankt Olst.
En bedankt Zijne Majesteit de Koning en het volk van Nederland.
