Toen ik nog op het Amersfoorts Lyceum zat, hééééél lang geleden, eind zestiger jaren van de 20e eeuw, richtten vrienden van mij een band op. Daar waren een paar wijsneuzige gymnasiasten bij, die de band Asteropaeus 0 noemden (naar een Griekse strijder uit de oudheid). Helaas geen naam om de hitlijsten mee te bespringen in die tijd.
Door Kees Huls 
Bandjescultuur
In dat tijdvak begonnen buurthuizen, parochiehuizen, scholen en jeugdsozen met het houden van van avonden voor jongeren, vrijwel altijd met live muziek, DJ’s zag je toen amper. Zodoende ontstonden er heel veel bandjes, die meestal voldoende werk hadden, hoewel het geen vetpot was. Optredens leverden een paar honderd gulden op en gratis eten en drinken, maar natuurlijk wel veel eer en populariteit bij het andere geslacht. Met Asteropaeus 0 liep het echter voor geen meter en op een gegeven moment vroegen klasgenoten of ik niet hun manager wilde worden. Omdat ze een erg leuke zangeres hadden die ik al lang probeerde te versieren, dacht ik dat mijn kansen hierdoor konden verbeteren dus ik hapte toe.
The Syndicate of Blues
Ik vond de naam niet deugen en veranderde deze in overleg met de bandleden in The Syndicate of Blues. De naam suggereert dat we blues speelden maar dat waren dan meer de bluesy nummers van The Rolling Stones, Who, Janis Joplin, Joe Cocker, Ten Years After maar ook wat zoetere muziek van The Mammas & The Pappas, The Greatful Dead, Crosby Stills Nash & Young en Jefferson Airplane. Dit was de tijd van de uitbundige haarbossen, zie mijn foto hierboven. Onze beste muzikant, de sologitarist, had heel strenge ouders en mocht zijn haar niet laten groeien en moest altijd keurige kleren dragen. Dit was zeer kwalijk voor ons imago. Gek genoeg was iedereen het ermee eens dat hij voortaan in de coulissen ging spelen en ik met een niet aangesloten gitaar op het podium ging staan en net deed of ik speelde. Nu vraag ik mij af hoe ik het ooit heb kunnen voorstellen. Maar de veranderingen werkten wel en we werden best populair in de regio Amersfoort en hadden ieder weekend werk. Ik had een gouden tijd omdat de meeste meisjes toen een voorkeur bleken te hebben voor sologitaristen en het versieren van de zangeres toen nog niet lukte.
Publiciteit
Ook toen was het al van het grootste belang om goede publiciteit te hebben en ik had het geluk bevriend te zijn met de jongste journalist van de Amersfoortse Courant. Ik nodigde hem altijd uit en dan schreef hij prachtige artikelen over onze optredens. Op een gegeven moment schreef hij zelfs de mooiste artikelen als hij niet eens geweest was, een telefoontje was genoeg. Dit werkte zo goed, dat wij een uitnodiging van platenmaatschappij Bovema kregen. Toen de belangrijkste maatschappij die o.a. The Beatles en The Rolling Stones in hun portfolio hadden. Wij hebben toen een proefoptreden gedaan dat goed ging maar zij wilden niet meewerken aan het bedrog met de gitarist. Dus helaas kwamen we hier niet verder.
The End
Uiteindelijk hebben we zo’n anderhalf jaar best succesvol geopereerd totdat het helemaal mis liep. Wij moesten op een avond optreden in Austerlitz, net buiten het verspreidingsgebied van de Amersfoortse Courant en in een tijd dat informatie nog heel traag was, zonder internet. Op de dag dat wij zouden optreden brandde het buurthuis tot de grond toe af en kwamen wij niet in actie. Op maandag stond er echter wel een artikel in de Amersfoortse Courant over het fantastisch optreden in Austerlitz waar wij de hele zaal plat gespeeld hadden….. Er brak een enorme rel uit. Mijn vriend was toen zijn baan kwijt en wij werden vrijwel niet meer gevraagd, waardoor alles doodbloedde. Wel was het mij intussen gelukt de zangeres te versieren, waarmee ik enkele jaren later getrouwd ben. Dat beviel zo goed dat ik na een scheiding zelfs voor de 2e keer met haar getrouwd ben. Maar net als met de band liep dit ook niet goed af……. Maar wel prachtige tijden en prachtige kinderen!
