“Sneeuw verbindt” denk ik naar buiten kijkend. Ik geniet van al die mensen op schaatsen en sleeën, maar ikzelf op een sleetje een hoge berg af is gezien mijn leeftijd een ” don’t do that” geworden. Bovendien hou ik niet zo van de kou en blijf graag binnen. Ik kom niet verder dan mijn tuin, daar schep ik een groot hart uit de sneeuw. Toch met sneeuw gespeeld denk ik dan en geef mezelf maar een schouderklopje. Komend uit een warm land, het toenmalig Ned-Indië, heel heel lang geleden, lijkt of dat anti-vrieskou-gevoel er ingehakt zit.
Ik zie kinderen genieten van het dikke pak sneeuw, sommige hebben dat nog niet eerder meegemaakt. En…gaan we weer een tiental jaren wachten of gaan we dit vaker meemaken? Niets zo onvoorspelbaar als het weer en de vr….ja, maak het maar af:)
Nu dit verhaal schrijvend dwaal ik af naar mijn kindertijd. Geen sneeuwpret in stevige winterlaarsjes, dikke warme jas, leuke roze muts en bijbehorende handschoenen.
Aangekomen in Nederland in dunne kleren, sommigen in sarong en blote voeten in slippers, kregen we van stichtingen en kerken van alles wat maar warm was en dat trok mijn moeder ons aan. Op kleur en design werd niet gelet en met onze nog door de zon gebruinde huidskleur waren we net Zwarte Pietjes. Toen mocht dat woord nog.
Sneeuw waren wij niet gewend, maar hup, integreren dus deden wij flink mee met sneeuwbalgevechten, sneeuwpop en glijbaantje maken en net doen alsof we schaatsten. Alsof, want onder onze schoen zat een stukje blik waar eerst doperwtjes in hadden gezeten vastgebonden met een stukje touw. Je kwam er niet ver mee maar lol, je had er wel de show mee gestolen.
We zijn nog niet uitgespeeld maar ahhh…we worden naar binnen geroepen. Mijn broer, mijn zus en ik waren er al, maar mijn moeder blijft aan het bevallen en de luierwas wacht.
De wasketel met (ook gebruinde) luiers die mijn vader voor zijn werk op het fornuis had gezet moet door de wringer en twee keer uitgespoeld worden.
Hiërarchie. Mijn moeder wringt, mijn zus het eerste nog warme spoelwater in en ik de tweede. De weer hagelwitte luiers gaan met behulp van een stoel aan de waslijn op zolder waar ze niet echt drogen maar als een plank zo stijf bevriezen. En krijg ze er dan maar weer af zonder ze te scheuren!
Hoe blij zijn we daarna met mam’s zelfgemaakte warme chocolademelk en het potje vaseline.
Morgen mogen we weer naar buiten om te “schaatsen” want straks gaan we loten om het volgende lege blikje.
Gelukkig heb ik het touwtje bewaard.
