We staan voor grote veranderingen in onze voedingspatronen. De dreigende klimaatcrisis, de kwaliteit van onze leefomgeving en verbeterende inzichten m.b.t. dierenwelzijn zorgen ervoor dat we ons bewuster moeten gaan voeden. Niet dat ik een “vette bek” type ben, maar een goed stuk vlees of vis weet ik heel erg te waarderen. Ik ben maar 1 keer in mijn leven bij McDonalds geweest omdat mijn kinderen dat graag wilden en ik vind dat je niet mag oordelen zonder iets ervaren te hebben. Gelukkig waren mijn kinderen het helemaal met me eens dat voedsel met een kartonsmaak niet te (vr)eten is, dus het bleef bij die ene keer. Lang geleden heb ik kennis gemaakt met macrobiotisch eten. Ik kan daar nu nog wel eens zwetend van wakker worden en hoop desondanks dat ik mij toch aan de nieuwe tijd zal kunnen aanpassen. Is het niet voor mezelf, dan is het wel voor mijn kinderen en kleinkinderen
Door Kees Huls
De Spaanse Brabander
In 1968, toen ik nog op het Amersfoorts Lyceum zat, gingen wij met de hele klas naar een toneeluitvoering van De Spaanse Brabander in de Stadsschouwburg van Amsterdam. Samen met mijn vriendin sinds 2 jaar, één van de toppers van de school, zat ik op de eerste rij. Er waren daar ook scholen uit Groningen en Goes. Op een gegeven moment draai ik mij om en zie een meisje zitten, waar ik gelijk helemaal van de kaart van was. Tijdens de voorstelling heb ik veel meer van haar gezien dan van die Spaanse Brabander. De actualiteit blijft nu eenmaal het belangrijkst. Op de terugweg in de bus bedacht ik mij dat wanneer ik zo hoteldebotel van een ander meisje kon worden, het in mijn toenmalige vriendin niet goed zat en het heb uitgemaakt. Terwijl ik dat andere meisje hoogst waarschijnlijk nooit meer zou terugzien.
Toeval bestaat wel
Enkele weken later reed ik op mijn Puch door het centrum van Amersfoort en zag ik haar weer!! Samen met een ander meisje. Naast elkaar kon ik zien dat het zusjes waren en dat andere meisje zat een paar klassen lager bij mij op school. Ik was voorzitter van de schoolraad, samengesteld uit alle klassenvertegenwoordigers. Ik nam dus gelijk contact op met haar klassenvertegenwoordiger die ik uithoorde. Ik vroeg hem of hij wat kon ritselen dat ik daar thuis kwam. Dat werd geregeld en we gingen naar Woudenberg, zo’n 12 km van Amersfoort. Het klikte direct met mijn luchtkasteel, alleen waarschuwde ze mij direct dat ze een vrijbuiter was en het nog nooit langer dan 6 weken geduurd had voor ze een vriend weer zat was. Leuke uitdaging dus. Toen we een jaar verkering hadden, zoals dat toen heette, heb ik haar nog een zilveren sportbeker met inscriptie gegeven.
Leuke periode
Het was een ontzettend leuk en creatief gezin en echt de zoete inval voor een grote en actieve vriendengroep. Van alles organiseerden wij. We maakten programma’s voor optredens in bejaardentehuizen. Ik heb toen zelfs nog samen met mijn vriendin en haar zus een ballet geschreven op de muziek van Santana’s Jingo Lo Ba. Gelukkig voor het publiek heb ik mezelf niet in een tutu gehesen, maar bediende een schijf die met de hand voor een lamp gedraaid werd om lichtflitsen te creëren. Dit was echt de leukste verkering die ik ooit gehad heb. (Ook de leukste schoonmoeder trouwens, waarvan ik vorig jaar op 99- jarige leeftijd afscheid moest nemen.)
Einde
Maar hoe gaan dingen in een turbulente tijd als het eind van de zestiger jaren. Superlinks, weg met het kapitaal, de macht aan de gewone mensen. Mijn vriendin ging steeds meer de kant op van macrobiotisch en wilde met mij naar Denemarken fietsen langs biologische boerderijen. Maar zelfs toen was ik al gemakzuchtig en dreef ook een andere kant op. Slechts enkele jaren later zou ik verworden tot een gladde zakenman in een driedelig pak, zij het nog wel met lang haar. Duidelijk dus dat het niet kon blijven duren.
In contact gebleven
Wij zijn wel in contact gebleven. Ik verhuisde op een gegeven moment naar Astene in België, in de buurt van Gent. Daar kwam zij op de fiets langs. Zij was in de ban geraakt van de antroposofie van Rudolph Steiner en ging ondermeer macrobiotisch eten. In 1978 kwam ik terug naar Nederland omdat ik een heel goede nieuwe baan aangeboden had gekregen bij een grote Duitse bakkerijmachinefabriek. Mijn vriendin was inmiddels verhuisd naar Bergen aan Zee en ik moest daar in de buurt een week bij een bakker gaan werken om de apparatuur te leren kennen. Dus bakkerstijden van 02.00- 10.00. Dit was een mooie gelegenheid om haar weer eens te bezoeken. De lunch stond gedekt, keurig met vork en mes en macrobiotisch brood. Toen ik dat brood wilde eten stelde ik vast dat het beter was geweest in plaats van een mes een cirkelzaag naast het bord te leggen. Maar ik hield me groot. Vervolgens ben ik ‘vooruit’ gaan slapen en daarna hebben we een heerlijke strandwandeling gemaakt. En toen kwam het avondeten. Ik kon echt niets macrobiotisch naar binnen krijgen en ben met een lege maag weer naar de bakkerij gegaan. Toen rond een uur of zes het eerste brood uit de oven kwam heb ik dat gloeiend heet gegeten.
Boerenkool
Op een gegeven moment is mijn vriendin getrouwd met een heel leuke man die ook de antroposofie aanhing en kreeg 3 kinderen. Toen ik hen weer eens wilde bezoeken vroeg ze me of ik dan ook bleef eten. Ik zei dat dat me niet zo’n goed plan leek, maar toen vroeg ze of boerenkool met worst een idee was. We hebben toen heerlijk gegeten en ook de kinderen genoten ervan. Dit had tot gevolg dat de oudste dochter mij op een gegeven moment belde en vroeg “Kees, wanneer kom je weer eens hier? Dan krijgen we weer boerenkool!”
Moraal van dit verhaal
Het zal nog heel moeilijk voor mij worden om mijn eetgewoonten te veranderen maar besef heel goed dat het onontkoombaar is. Ik was al wel begonnen om geen kiloknallerspul meer bij de supermarkt te kopen, maar zoveel mogelijk bij de bioboer te halen…..
