Op Damast in Salland schrijven Sallanders van allerlei komaf hoe ze tegen bepaalde zaken aankijken. Maar hoe kijkt Salland tegen Salland aan? Wat is volgens jou typisch Sallands? Columnist Kees Huls uit Raalte is uitgesproken positief. Voor meer artikelen over dit onderwerp klik hier.
Mijn beste vrienden woonden al een paar jaar aan de Lemelerveldseweg in Heino, waardoor ik alle buren daar al kende van feestjes en niet te vergeten de Pompdagen. In 1992 kochten wij daar ook een woonboerderij en net voordat we daar in zouden trekken had ik de buren laten weten wat ik als eerste zou doen als ik daar zou wonen. Bij de inrit van deze karakteristieke Sallandse boerderij stonden 2 poeren met afschuwelijk lelijke betonnen leeuwtjes erop, die ik er dan ook onmiddellijk zou afslaan.
Door Kees Huls
Paniek
Na de overdracht bij notaris Kappert zouden wij nog met de vorige bewoners naar het huis gaan omdat wij nog wat roerende zaken zouden overnemen. De vorige bewoners waren er iets eerder en toen wij aankwamen troffen wij de vorige eigenaresse in tranen aan: “Ik had mijn man voor zijn veertigste verjaardag 2 prachtige leeuwtjes cadeau gedaan en die hebben vandalen weggehaald.” Het spoor door de mais richting buren zei mij genoeg maar ik hield wijselijk mijn mond. Zelfs de politie werd door haar ingeschakeld maar dat had (gelukkig) geen resultaat.
Verdachtmakingen
Ik had toen kantoor aan huis. Op een dag kwam ik thuis en vroeg mijn secretaresse om bij de voordeur te gaan kijken. Daar stonden de 2 leeuwen op de stoep met een brief van de buren erbij. Zij waren heel boos omdat wij hen verdacht hadden van de diefstal en wij konden dat alleen maar goed maken door een feest voor hen te geven. Wij waren dat toch al van plan, dus maar gelijk een datum geprikt. Ik ging voor het eerst keer naar slijterij Van Dam en plaatste daar een grote bestelling, Sallanders zijn immers ook redelijk dorstig! Toen ik ging afrekenen kwam de oude heer Van Dam erbij staan. “Woar woon ie?” Ik vertelde dat en vervolgens zei hij tegen de kassière “Geen statiegeld!”. Gelijk vertrouwen geven, klasse! Het feest was erg leuk. Wij kregen 2 pauwen van de buren, die wij Harrie en Gerrit genoemd hebben, naar de “verdachte” buurmannen. Helaas vonden de pauwen het leuker bij het Nijenhuis. Na ze een paar keer teruggehaald te hebben, hebben we hun voorkeur maar gerespecteerd.
Eigenzinnige Sallander
Bij het huis was een heel grote parkachtige tuin. De vorige bewoners hadden een tuinman die regelmatig kwam en zij gaven ons zijn telefoonnummer. Ze zeiden er wel bij dat het een heel speciaal type was en als hij je niet mocht konden wij het wel schudden. Het ging om Eppe, van de Elshof. Ik belde hem op en het eerste wat hij vroeg was “Hebbie wichter?” Ik zei dat we een dochtertje van 5 hadden. Zijn antwoord “Dan kum ik dreks naor oe toe met schaopmgaos. Dan kunt wie gliek verder proatn.” Er was daar namelijk een nooit afgemaakt zwembad, een grote betonnen bak, waar regenwater in bleef staan en dat vond hij veel te gevaarlijk voor ons wichie. Prachtige man en een echte filosoof, waar wij veel van geleerd hebben.
Ouders
Mijn ouders woonden in Berkum en hadden plannen om ook naar Heino te verhuizen. Op een zaterdag belde mijn vader woedend op omdat zijn slechts enkele jaren oude TV het begeven had. Deze was gekocht bij een keten in Zwolle, die hem verzekerd hadden dat hij bij problemen onmiddellijk een tijdelijk vervangingstoestel zou krijgen. Nu bleek echter dat dat 6 dagen zou gaan duren. Mijn vader wilde niets meer met hen te doen hebben en wilde dezelfde dag nog met mij een nieuwe kopen. Ik stelde hem voor dat met het oog op hun toekomstplannen dan maar bij De Zaak in Heino te doen, toen nog in handen van John Leer. Zaterdagmiddag waren wij daar en zochten een nieuwe uit. John vroeg vervolgens of ze hem maandagmorgen om 7 uur moesten afleveren in Berkum, wat van mijn ouders wel iets later mocht. Mijn moeder begon met haar pinpas te zwaaien, waarop de reactie kwam “Dat doen we hier niet zo. U krijgt een rekening bij aflevering en dan maakt u het maar over.” Een tijdje later zijn zij inderdaad naar Heino verhuisd en mijn moeder die, ondanks dat ze al 85 was, nog graag kluste had lopend bij de Welkoop allerlei spullen gehaald in een emmer. Daarna ging ze nog even naar De Zaak om iets kleins te kopen en John zei haar dat hij het maar niets vond, dat zij zo bepakt naar hun huis aan de Linde zou lopen. Hij zou de spullen na sluitingstijd wel bij ze brengen. Toevallig was ik daar toen hij kwam, op een brommertje met de emmer tussen zijn benen. Hij houdt van snelle auto’s en had die iets teveel uitgeprobeerd, zodat hij een paar maanden moest “brommers kiekn.”
Auto
Toen ik in 2009 failliet ging was ik bijna alles kwijt, ook mijn auto’ s. Op een dag liep ik met mijn boodschappentas door het dorp toen ik Wim Morrenhof tegen kwam. Wim was mijn garagist maar ook huurbaas van mijn bedrijfspand. Hij vroeg “Hebbie gin auto meer?” Ik zei hem dat dat financieel niet haalbaar was. Hij zei “Ik heb nog wel een olde Golf stoan, haol die maar op en hie zal echt wel eens betoald wordn.” Ik heb dat natuurlijk gedaan en hem een paar maand later afgerekend. Kijk, dat is typisch Sallands! Nog altijd is hij mijn garage en intussen zijn mijn zoon uit Zwolle en dochter uit Dalfsen ook klant geworden.
Boodschappen doen
Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik, nadat ik door wat mindere gebeurtenissen in mijn leven al weer 10 jaar in Raalte woon, nog steeds al mijn boodschappen in Heino doe. De enige winkel waar ik in Raalte kom is vistraiteur Roescher, maar dat was ook al zo toen ik nog in Heino woonde.
Ik kom uit Amersfoort en woon nu 42 jaar in Overijssel, waarvan 29 jaar in Salland en nog voor geen miljoen zou ik weer terug naar het westen willen.
