De keuken is echt zo’n plek waar je de bewoners van het huis kunt leren kennen. Daarom vragen we Sallanders met elke achtergrond in deze rubriek ons een kijkje in hun keuken te geven. Hoe ze over eten denken, welke waarde ze aan hechten en natuurlijk we nieuwsgierig naar gerechten. Eerder verschenen artikelen vind je hier.
Door Jenny Sterling- Makkinga
Wat leuk dat je mij uitgenodigd hebt om over mijn keuken te vertellen.
Bij de gedachte wat er allemaal te vertellen valt, is het een liefdevolle chaos in mijn hoofd.
Allereerst dat ik een grote liefde heb voor heel veel wereldkeukens.
Uit elk land waar ik geweest ben of graag wil gaan bezoeken neem ik inspiratie mee mijn keuken in.
Zo kook ik graag uit de Franse, Hongaarse, Poolse, Turkse, en Italiaanse keuken.
Uit Australië, waar ik in 2017 was heb ik weinig inspiratie meegenomen.
Het is een mix van alles en een complete ratjetoe. Al zou ik mezelf ook eens kunnen verdiepen in de tradities van de aboriginals.
Maar waar te beginnen?
Bij het begin, goed plan.
Als klein meisje groeide ik op met een opa die van het moestuinieren was. Alles was daar afgestemd op het seizoen.
Ik denk dat daar mijn liefde voor puur en (h)eerlijk vandaan komt.
Het is niet gelogen dat mijn opa en oma een moestuin van 250 m2 hadden en een grote kas.
Het hele jaar door stond er eten van het seizoen op tafel.
Vlees van eigen slacht en in de ochtend vers gebakken brood met huisgemaakte jam met veel te veel suiker.
Als kind was dat een groot feest.
Opa maakte op verzoek ook altijd onze verjaardagstaarten, wat een geweldige opa was het.
Niet dat het thuis hetzelfde was.
Mijn moeder ( dochter van opa) had zijn talent niet bepaald overgenomen.
Al deed ze echt haar best en is haar macaroni en de pannenkoeken de grote hit.
Maar wat ik dus wil zeggen, het was een beetje inspiratieloos ( sorry mama)
De potjes hak, doodekookte aardappel en vlees van aldi waren dagelijkse kost.
Wat jaren later in mijn kinderjaren besloot mijn vader ook een moestuin te starten.
Elk jaar was het een feest om uit te kijken naar de nieuwe ( geschrapte) aardappelen en elke dag verse sla.
Het is in die jaren dat ik de droom en missie voelde om later in een bakkerij of restaurant te gaan werken.
Zo gezegd zo gedaan.
Ik heb mijn papieren voor de bakkerij, horeca en alles wat er aan certificaten bij hoort. Appeltje eitje.
Brood, banket en nieuwe recepten uitwerken, wat een feest is dat.
De keuken is met regelmaat een grote ravage van mijn zelf gekweekte verse kruiden of lokale lekkernijen gescoord bij boeren op het erf of in de boerderijwinkels.
Zelf bessen plukken in fruit tuinen of melk tappen bij een boer met een melktap.
Één groot feest voor mij.
Het allerleukst is om te koken voor vrienden en familie om vervolgens hun reactie af te wachten.
Mijn succes recepten schrijf ik nu ook op.
Want hoe vaak het me niet is overkomen dat ik een succesje boekte en vervolgens niet meer wist wat ik er allemaal in heb verwerkt.
Helaas is het nu voorbij met mijn loopbaan carrière in de bakkerij en horeca.
Een paar operaties aan mijn rug hebben mij een andere kant op geduwd.
Dus ik moet het nu gaan hebben van mijn. Familie en vrienden om ze te verwennen met lekker eten en drinken.
Graag deel ik met jullie mijn succesje van een traditioneel Frans succes, Franse uiensoep .
Heel makkelijk maar zo ontzettend lekker, eetsmakelijk!
Het recept op de foto is van Jenny
